Morrissey

The Beatles worden beschouwd als de meest muzikale en innovatieve band uit de geschiedenis van de popmuziek. Dat zijn ze.

In de jaren ‘80 zette The Smiths zich inhoudelijk sterk en ferm af tegen de destijds platte, modieuze synthi-pop, waarmee die treurige muzikale jaren altijd zullen worden geassocieerd. The Smiths uit Manchester bestonden van 1982  tot 1987. Een zanger, een drummer, een bassist en gitarist. Dat is de afdoende bezetting. AlsThe Beatles. 

The Smiths maakte catchy en harmonieuze, goedgeschreven liedjes. Onbegrepen onmin tussen gitarist Johnny Marr en zanger Morrissey leidde vrij rap tot het einde van dit muzikaal avontuur. De twee andere bandleden, Joyce en Yourke, completeerden de band visueel  weliswaar tot een kwartet, maar in feite stonden beiden als studiomusici op de loonlijst. Mijn gedachten gaan naar Harrisson en Starr.

Morrissey ging in 1987 solo en bracht veel en prachtig werk uit. 

Met het art-work van The Smiths en ook van zijn solo-werk bemoeide Morrissey zich nadrukkelijk. Het was aan hem besteed: alle werden iconische hoezen. Het heeft me dan ook verwonderd dat de aankondiging van zijn optreden op 15 december 2014 in Groningen geen enkele subtiliteit en finesse vertoonde die zijn grafische kwaliteiten zo kenmerken. Het affiche oogde slordig, onverzorgd, kleurloos en goedkoop: een gehavende bromfiets, een amechtige hond en het baasje met een kluif.

Ik overwoog naar dit concert te gaan, maar de prijs voor de ticket, die zinde me niet. Het concert werd op het laatste nippertje afgeblazen. Een kwalijke ziekte velt Morrissey momenteel regelmatig.

Maar dan.

Op 16 maart 2015 vond het concert in De Oosterpoort alsnog plaats. Morrissey stelde als gebruikelijke voorwaarde dat op de dag van zijn aanwezigheid vlees noch vis in het cultuurcentrum aanwezig zouden zijn. Voorts dat er slechts veganistische etenswaren zouden worden geserveerd. Van een medewerker van De Oosterpoort vernam ik dat in de personeelsruimte een memootje was aangebracht waarop een mededeling van gelijke strekking: geen meegebrachte boterhammen met vleeswaren en vis op maandag 16 maart. Het is een potsierlijke eis van een principiële vegetariër en een bevlogen voorvechter voor de rechten van het dier.

Ronkende recensies over recente optredens elders deden me besluiten dit prijzige concert toch maar niet aan me voorbij te laten gaan.

Het begon met de vertoning op een groot scherm van enkele van Morrissey’s meest dierbare clips: Jefferson Airplane, The Ramones, Charles Aznavour, New York Dolls en Visage. Het was een verrassend en bont pallet, dat werd besloten met Queen Elisabeth die haar beide middelvingers provocerend omhoog priemt. De toon was gezet.

Na zijn wat narcistische introductie ‘I welcome myself to Groningen’ steekt hij overrompelend van wal met The Queen is Dead, een klassieker van The Smiths. Tussen vooral veel eigen nieuw werk passeert Meat is Murder. Hierbij vertoont hij gedetailleerde, gruwelijke beelden uit de dagelijkse praktijk van de bio-industrie. De Partij voor de Dieren zouden publicitair er wel raad mee weten.

De begeleidingsband staat er eigenlijk onopvallend bij, ondanks hun grijsblauw, nichterig matrozenpakje. In de liedjes die Morrissey van The Smiths ten gehore bracht miste je het zo heldere, sprankelende en melodische gitaarwerk van Johnny Marr. Toch had de band vanavond het totale oeuvre van The Smiths en Morrissey tot in de fijnste details in de vingers. Dit bleek met name in Everyday is Like Sunday, een wat traag, meeslepend, bombastisch en apocalyptisch liedje.

Morrissey was deze avond een opgewekte en elegante crooner, een gedreven rocker en een rustige, scherpzinnige ijdeltuit met een bravour, zelfmedelijden en zelfspot die hem maakt tot de figuur die hij bezong in This Charming Man (1985).

Deze avond, die mocht er wezen.

Resteert antwoord op de vraag waarom een veganist zijn hond een worst voorhoudt.