Geluid

De projectontwikkelaar had ons een mooie koopwoning in het vooruitzicht gesteld, gebouwd op ernstig vervuilde grond van AA-Grunol. Deze fabriek in chemische, agrarische bestrijdingsmiddelen werd onttakeld waarna een diepgaande bodemsanering plaatsvond. In november 1997 werd ons huis opgeleverd. Met tientallen anderen waren we pioniers in de kleine wijk De Meeuwen. De eerste maanden moesten we genoegen nemen met trottoir en bestrating dat nog zou worden aangelegd, maar het woongenot werd er niet minder door.

Aan de overkant van de straat bevond zich een groene geluidswal, daarachter een ventweg, dan de brede Europaweg en vervolgens een royale parkeerplaats, het Sontplein. Logo’s van landelijk opererende ketens sierden de gevels. De parkeerplaats was voorzien van slagbomen en een betaalautomaat. Dan wordt deze niet door dagjesmensen of forenzen oneigenlijk gebruikt. Zou je denken. Maar wacht: de slagbomen werden de zaterdagavonden vanaf 18.00 uur in verticale stand gebracht, waardoor de automobilist vrij over het Sontplein kon beschikken. Een merkwaardige gang van zaken, zeker wanneer een gezelschap fanaten van straatraces van deze kans gebruik maakten om er hun merkwaardig stokpaardje uit te beoefenen. Wikipedia omschrijft dit als volgt: ‘Street racing is typically an unsanctioned and illegal form of auto racing that occurs on a public road.’ 

Raak.

Niettemin werd het hun circuit. Het is een wereld van gepimpte auto’s, hels kabaal, verbrand stinkend rubber, riskante snelheden, onnodig claxonneer (hoewel?), piepende remmen, gassen surplace, dreunende muziek en jonge moeders die baby's in hun armen koesteren. Het zal duidelijk zijn dat een en ander onze woonwijk danige overlast bezorgde. De bewoners van De Meeuwen belden dan ook steevast de meldkamer van de gemeentepolitie met het verzoek er eens een kijkje te nemen. En de orde te handhaven. Het verbodsbord waarop aangegeven dat er op het Sontplein een snelheidslimiet van dertig kilometer per uur gold, bood daartoe een simpel juridisch handvat.

Ieder die contact opnam met de meldkamer kreeg standaard te horen dat ‘….. u de enige is die hier altijd over klaagt’. Aldus werd geluidsoverlast door de autoriteiten weggerangeerd tot klein persoonlijk ongemak. Gelet de geringe slagvaardigheid waarmee de politie deze overlast destijds ter hand nam heeft de Gemeente Groningen de schijn tegen zich deze straatraces destijds beleidsmatig ter plekke te gedogen. Het Sontplein is een compact en overzichtelijk carré. Laat ze daar maar knetteren. Daar kan het gezag, wanneer het het past, eenvoudig een oogje in het zeil houden. Men raakt grip op deze scene kwijt wanneer dit soort gezelligheid en vertier elders, buiten het zicht, plaatsvindt. De bewonersvereniging van De Meeuwen heeft de toenmalige burgemeester Wallage hierover schriftelijk bevraagd. Een reactie bleef achterwege.

Er was een braderie in de Oosterstraat. Op het trottoir plaatst de middenstand dan marktkraampjes waarop deze hun winkeldochters etaleren. De ANWB bood de mensen bij deze gelegenheid onder meer een Digi Voice Stick voor slechts één euro aan. Mobieltjes beschikten destijds nog niet over dit soort instant opnametechnologie. ‘Ach, die ene euro. Misschien kan ik er ooit wat mee', bedacht ik en schafte er een aan. 

Een maand of wat later, zaterdagavond 16 oktober 2010: daar ging het weer, de inmiddels traditionele pokkeherrie vanaf het Sontplein. Ik besloot er maar eens undercover op af te gaan en wel om te zien, maar vooral om te horen wat deze mensen bezielt en wat hen op een avond als deze zoal bezighoudt. De voice-stick verborg ik tussen trui en sjaal en ik ging erop af. De reportage is van matige geluidskwaliteit. Voor een euro mag je niet meer dan deze verwachten. Herman Grimme, onder meer muziekproducer, heeft de opname opgepoetst en tot de essentie ingekort.

Ter plaatse vroeg ik de mensen met geveinsde belangstelling naar het plezier dat deze bezigheden hen biedt om hen vervolgens te confronteren met de vraag of ze zich realiseren welk ongemak hun herrie de directe omgeving geeft. Tussendoor deed ik verslag van wat aan mij voorbij kwam. Een amateuristische radioreportage, een onthutsend geluidsdocument, dat werd het. Cynisme en venijn deden niet voor elkaar onder.

https://soundcloud.com/coen-van-uhm/coen-sontplein-edit

Moedeloos sluit ik de reportage af met de mededeling dat ik het Sontplein voor gezien houd. Hoogste tijd voor iets anders: het Viaduct. Een kwartiertje lopen. Rudy Lentze gaf er een concert, muzikaal ondersteund door zijn Fascinators.

Eind jaren '70, begin '80 was het Viaduct berucht als opvang voor Surinaamse junks. Het voerde toen de groezelige naam De Bunker. Toen deze drugsproblematiek ogenschijnlijk leek opgelost werd De Bunker omgebouwd tot een professioneel poppodium met een royale concertzaal, inclusief balkon, dertien geluidgeïsoleerde oefenruimtes en een vriendelijke bar waar lilliputters de dienst uitmaakten. En dit allemaal verstopt in een grote betonnen doos onder de zuidelijke ringweg. 

Geluid, daar was het me deze avond om te doen: dictatoriaal lawaai en fraai gitaar.