Het Noord Nederlands Orkest bestaat 150 jaar, maar goed
beschouwd eigenlijk ook weer niet.
Bezuinigingen dwongen in 1989 het Frysk Orkest uit
Leeuwarden en het Noordelijk Filharmonisch Orkest uit Groningen tot een fusie. Dit NFO kwam voort uit het ‘Orchest der Vereeniging De Harmonie’, het eerste
symfonieorkest van Nederland, dat in 1862 werd opgericht, 150 jaar geleden.
Voilá.
Naast een jubileumconcert vraagt een verjaardag als deze om
een feestelijk logo.
Het werd er een dat deugt en er toe doet:
Het werd er een dat deugt en er toe doet:
Hoe je het wendt of keert, het is sierlijke, grafische
vormgeving.
En dan de feestmuziek.
Naast werk van de Nederlandse componist Kuiler en de Hongaar Béla
Bártok werd het tweede pianoconcert van Rachmaninov opgevoerd.
Rachmaninov componeerde
er vier. Alle zijn me even lief: de smachtende romantiek van de negentiende-eeuwse
Russische ziel wordt per strekkende millimeter muzikaal verbeeldt. Soms zware kost.
Fysiek was Rachmaninov flink uit de kluiten gewassen. Zijn handen waren er
dan ook naar. Dit heeft consequenties voor de uitvoering van zijn
pianocomposities door vele anderen. De spreiding van een bepaald akkoord is
vaak zo groot, dat iemand met wat kleinere handen de betreffende toetsen
onmogelijk synchroon aan kan. Toch vinden pianisten daar handige trucjes op,
maar een goede luisteraar verneemt toch de nuance.
Hoe dan ook, deze pianiste draait voor een en ander haar handen niet om:
Wibi Soerjadi speelde tot voor kort eigenlijk alleen in het
commerciële circuit. Dat heeft hem geen windeieren gelegd. Nooit troffen we hem
in een gesubsidieerd orkest. Maar toch: vanavond wel degelijk bij het NNO. De bladen
zeggen dat hij moet bijklussen om zijn financiën weer wat op orde te krijgen.
Ik weet het niet.Het zal zo zijn.
De billboards, geplaatst rondom lantaarnpalen en aangebracht
aan abri’s, lieten in Groningen aan duidelijkheid niets te wensen over: een
gefotoshopt virtuoos, die wat indringend maar minzaam de lens zoekt. Dat gaat
hem goed en glanzend af.
Aldus opgepoetst zette hij zich achter de achter de vleugel.
Het moment waarop zijn voeten de pedalen hadden gevonden, vielen de warmrode
sokken op die hij droeg.
In de dynamiek van zijn spel zag je soms heel even een klein
rood driehoekje tussen de panden van zijn donker
violet jacquet. Zijn onderbroek. Het waren haast intieme momenten wanneer je dit vluchtig zag.
Gaandeweg bedacht ik dat een ordinaire, rode stretchbroek onder zijn chique kostuum dit zou kunnen verklaren. En waarom eigenlijk ook niet?
Het was een concert om niet gauw te vergeten. Soerjadi liet met
zijn wat trage, theatrale armbewegingen en betoverende handen Rachmaninov horen zoals het hoort. Ondanks zijn tenger
en klein postuur kon hij Rachmaninov met gemak en verve aan.
Subliem.
De vanzelfsprekend niet geprogrammeerde toegift was een fraaie
verrassing.
Ik weet het niet, maar het leek een nocturne van Chopin, met een melodielijn die me heel sterk deed denken aan de tristesse en melancholie van zijn ‘Souvenir de Paganini’: https://www.youtube.com/watch?v=cprdfSq5Yi8
Ik weet het niet, maar het leek een nocturne van Chopin, met een melodielijn die me heel sterk deed denken aan de tristesse en melancholie van zijn ‘Souvenir de Paganini’: https://www.youtube.com/watch?v=cprdfSq5Yi8
Na de pauze werd men op dissonante klanken en impressies van Bártok getrakteerd.
Na Rachmaninov’s Tweede Pianoconcert konden deze me gestolen worden.
Op de fiets naar huis herinnerde ik me een
subtiel liedje dat Juulz in groep 3 vaak zong. Ze huppelde en danste er zo vrolijk bij:
Een aapje, een aapje,
Kijk eens goed,
Wat voor kunstje of het doet:
Een sprongetje hier, een
sprongetje daar.
Nu is het met zijn kunstje
klaar.
Niet Wibi, maar dit riedeltje liet me de rest van de avond
niet meer los.