Liefhebbers
van oude auto’s, daar zijn er velen van. Week- en maandbladen leven er van. Vaak
beschikken de lezers zelf over een historisch exemplaar. Sommigen veroorloven
zich zelfs meerdere. Anderen moeten het stellen met dit papieren periodiek of met
passief, begerig toekijken wanneer er een zich toevallig op de weg aandient. Als
ze passeren, dan is dat een seconde of wat. Genot van korte duur. Zo voorbij. Maar
het kan ook anders. Dat zullen we beleven.
Mensen
rijden dagelijks onze straat in. En uit. Zo gaat dat. Maar er is één iemand in
het bijzonder: een bejaarde dame. Met zorg plaatst ze haar fiets langs het trottoir
en verankert deze op standaard en slot. Vervolgens gaat ze naast haar fiets staan,
ze neemt een primitieve, zilvergrijze Sony
Cybershot uit haar jaszak en wacht op de toevallige passant. Als deze er
eenmaal is, dan verzoekt ze deze op dwingende wijze haar te vereeuwigen met de
klassieker die tegenover haar fiets aan de overkant van de straat staat geparkeerd.
En niet staand, maar liggend, zo moeten haar foto’s ogen. Wanneer zij heeft
geoordeeld dat zij én de auto er goed op staan, dan gaat de camera zorgvuldig terug in
haar jaszak, het fietssleuteltje gaat in het slot en ze fietst verder, de routinematige
route die voert naar haar volgende automobiel.
Greetje,
een buurtgenoot die de dame al meerdere keren voor haar karretje wist te
spannen, herinnerde haar er onlangs aan dat ze haar eerder die week bij dezelfde
auto had gefotografeerd. De dame keek haar beduusd, vragend en glazig aan.
Onlangs
moest ik een foto professioneel laten afdrukken. Ik wendde me tot mijn fotograaf
Bert. Hij drukte mijn sd-kaartje in een fotoprinter. Op het beeldscherm ervan schoven
al mijn opnamen in een overzichtelijk tempo voorbij. Terwijl ik daar naar tuurde,
op zoek naar de foto waar het me om te doen was, keek Bert achteloos over mijn
schouder mee. En toen was er plots een plaatje die hem frappeerde: Hé, die mevrouw ken ik. Ze komt hier
regelmatig. Dan moet ik haar foto's op een cd-tje zetten. Het zijn altijd
foto's van haar met een oude auto er op. Het zijn er zo langzamerhand honderden.
Die speelt ze thuis af. Daar geniet ze van.
Terzijde.
Aan het uitwisselen van privacygegevens heeft de wetgever paal en perk gesteld.
Het leidde tot ongewenste uitwassen. Wanneer je een bepaald archief digitaal
wilt inzien, dan mag dat niet. Wettelijk verboden. Dus dat kan dan niet. Maar
ga je fysiek naar betreffend archief, dan blijk je er naar hartenlust en
ongebreideld in te kunnen snuffelen. Privacy blijkt een betrekkelijk begrip.
Terug naar
de fotozaak. Terug naar Bert. Toen hij me dit zo achteloos meedeelde keken we elkaar
zwijgzaam aan, maar met een blik van wederzijdse verstandhouding: dit houden we
onder de pet.
De wereld
van klassieke automobielen is een wonderlijke. Wonderlijker zijn de mensen die zich
er dagelijks mateloos aan vergapen.