Catania
is een van de grotere steden op Sicilië. Driehonderdduizend inwoners maar
liefst. We kwamen er aan op International
Airport Catania. Dan ben je ter plaatse aangewezen op voet, fiets, trein en
bus.
Al
gauw hadden we de bus te pakken die ons naar het centrum van Catania zou
brengen. Onderweg informeerden we bij de chauffeur naar de buslijn die de
straat van onze vakantiewoning zou aandoen, Via
Curia. De man flapperde wat met zijn oren, vervolgde zijn route en zette
ons onderweg af op een leeg, troosteloos plein, waar zich een klein hokje bevond
voor de chauffeurs van de AMT, de
plaatselijke busmaatschappij. De mannen deden er zich tegoed aan gekoeld water,
een rokertje hier en ratelende kletspraat daar. Vrouwen heb ik tijdens ons
verblijf in Catania niet achter het stuur van een autobus kunnen betrappen. Siciliaanse
mannen claimen kennelijk dit soort veronderstelde macho-beroepen.
Maar goed, bij
genoemd hokje moesten we het maar vragen. De mannen daar zouden het vast wel
weten. Via Curia: ja, de een had er
wel eens van gehoord, maar waar, dat was die kwijt. Anderen begrepen mijn vraag
niet, wat ik kon begrijpen. Italianen spreken over het algemeen slechts hun
eigen taal. Een chauffeur die de straatnaam Via
Curia toevallig opving nodigde ons uit in zijn lege bus, lijn 721. Na
twintig minuten kachelen en hobbelen wees hij ons naar de straat waar het ons
om te doen was: ‘Honderd meter teruglopen, oversteken, vooral voorzichtig daarmee
en dan meteen naar rechts: Via Curia.’
Op zijn Siciliaans.
Grazie mille.
Via Curia is een zijstraatje
van de Viale M. Rapisaldi, een
hectische verkeersader die in het verlengde ligt van de Viale Regina Margaritha. Italiaanse straten hebben vaak poëtische,
heroïsche en historische verwijzingen. Dat zien we ook hier maar weer. Maar het
geraas van stinkende auto’s en knetterende brommers ontnam er iedere charme
van.
We
verblijven enkele weken in Via Curia
en wel in een klein, maar fijn appartement. Even de hoek om biedt de straat een
panoramisch uitzicht op de actieve vulkaan Etna.
Dat was een spannend gegeven. En dat bleef het.
De AMT
beschikt over veel bussen en wel in drie afmetingen: klein, groter en
groot, alle in dezelfde idiote huisstijl, een combinatie van vijf verschillende
kleuren. In afwachting van onze bus schoot ik wat foto's, geometrische abstracties.
Vanuit bedrijfseconomisch oogpunt zou je veronderstellen
dat de AMT haar uiteenlopende vervoerscapaciteiten
functioneel inzet. Dat bleek niet het geval. De bussen gaan hun eigen gang,
wars van welke dienstregeling dan ook. Het raadplegen van een busboekje, waarin
je alle buslijnen aantreft met daarbij de exacte aankomst- en vertrektijden,
daarover beschikte de AMT niet. Juridisch
sterk: als busmaatschappij geef je nooit formeel aan dat je, waar dan ook, ergens
een bus mocht verwachten. Dit maakt klachtenprocedures hieromtrent onzinnig.
Niettemin waren alle bushaltes voorzien van
informatieve matrixborden die op de minuut nauwkeurig aangaven wanneer een
bepaalde bus bij betreffende halte zou arriveren. De bus communiceert digitaal met
de halte. Zou je denken. Maar het deugde van geen kant. Lijn 433 en lijn 721
reden bij ons om de hoek naar de Via
Etnea. Vanaf daar duizelt het van busnummers waarop we kunnen overstappen
naar centro storico, onze dagelijkse
bestemming. Feit is dat 443 en 721 onze halte nauwelijks aandoen. Wachttijden
ter plaatse van minstens een half uur zijn gebruikelijk. Het zelfde geldt voor
de terugrit. Overigens bleek de 721 dat weekend te zijn gewijzigd in de 621,
een bus die we die avond twee keer hebben laten lopen omdat dit nummer niet in
ons zelf samengestelde busboekje voorkwam.
Bij het eindeloos wachten zwierden gierzwaluwen rusteloos alom en van hot en naar haar. Met hun indringend
gepiep maakten deze de zomer nog meer zomers dan dat deze daar in Catania al
was.
