Lieke, mijn oudste dochter, zou maandag jl. om 18.30 uur vanaf
Schiphol naar Thailand vertrekken, haar geliefde land, het land van haar
geliefde.
Zondagavond checkte ze voor deze vlucht on line in. Bij
de vraag naar haar paspoortnummer bleef ze het antwoord schuldig: het paspoort bleek spoorloos. Lieke had haar
reisdocumenten zorgvuldig opgeborgen in een klein etuitje met groen-zwart
kleurpatroon. Maar waar was het? De inmiddels volgepakte koffer werd binnenstebuiten gekeerd, tafellades werden nagelopen en de vuilnis werd grondig nageplozen. Dit alles leverde niets op.
Wat te doen ?
Google als
alomvattende vraagbaak bood veel,
misschien wel te veel. Bomen en bos. Het
feitelijke probleem werd daarmee veel groter dan dat het goedbeschouwd was.
Uiteindelijk gingen we moedeloos naar bed en sliepen in, in
diepe onrust.
Lieke had van ons nog een verjaarscadeau te goed. Ze koos
voor een nieuwe reistas, waarin laptop, documenten en overige zaken voor een reis
als deze compact en veilig kunnen worden opgeborgen. Bij tassenspeciaalzaak Brixx aan het A-Kerkhof leek de Chesterfield daartoe erg geschikt: een
royale rundleren handtas met veel vakjes, ritsjes en ruimte. Eenmaal thuis
probeerde ze de tas uit: de inhoud van haar versleten tas verhuisde naar de Chesterfield. Alles paste, maar de
gewichtsverdeling bleek niet naar
wens. Misschien was een rugzakje
toch beter.
Derhalve weer naar Brixx. Het werd inderdaad de rugzak.
Terug naar de paniek van zondagavond. Uiteenlopende
varianten waarbij het paspoort spoorloos kon geraken lieten we de revue
passeren. Alledaagsheid ontneemt soms de herinnering aan een routinematig handeling: ‘Misschien
zit deze nog in het zijvakje van de tas
die ik éérst bij Brixx kocht,‘ suggereerde Lieke curieus.
Het gaf ons allen te denken.
De maandag is een dag waarop ambtenarij en middenstand in alle rust hun werkweek beginnen. Om 13.00 uur schuiven de loketten traag omhoog, te zelfde tijd openen de winkels hun deuren. Het is een merkwaardige, Hollandse traditie. Zowel
de gemeente Groningen als Brixx bleven
dan ook tot 13.00 uur onbereikbaar, ook voor de dringende vragen waarvoor wij ons gesteld zagen.
Inmiddels nam Lieke die morgen contact op met de Marechaussee Schiphol. Een vriendelijke
functionaris stond haar geduldig en begripvol te woord. Hij wist haar al gauw
gerust te stellen: een noodpaspoort kon diezelfde dag worden aangemaakt. Resteerde
het visum dat Lieke eerder die week bij de Ambassade van Thailand in haar
paspoort in maar liefst drie kleuren kreeg gestempeld. Telefonisch noch via mail
was deze Ambassade die morgen bereikbaar. Soit. Dan maar een verblijfsaanvraag bij
aankomst in Thailand.
De onoverkomelijk ogende
problemen die zich zondagavond aandienden bleken binnen een etmaal gereduceerd
tot een simpel te nemen hindernis. Het stelde ons gerust, maar de nervositeit werd er niet minder om.
Rond 12.00 uur plaatsten we de koffer van Lieke in de
kofferbak (waar anders?) van de auto. En ook haar nieuwe rugzak. Dan staat dat alvast klaar. Vervolgens namen we de fiets naar het A-Kerkhof: Brixx.
En daar stonden we met ons beiden, die late maandagmorgen,
turend door de glazen pui van een gesloten, onverlichte tassenwinkel.
‘Daar links, daar
staat die!’ constateerde Lieke samenzweerderig. Een geruststelling: de Chesterfield
die ze zaterdag had verruild voor de rugzak was kennelijk nog niet
verkocht. Stel je voor! Daarin bevindt zich waarschijnlijk het groen-zwarte etui.
Het zou nog drie kwartier duren voordat Brixx de deur zou openen. We kozen voor een strategische plek. Iets verderop aan de overzijde bevindt zich Doppio, een koffiezaak die de laatste
jaren met mooie kwaliteitsprijzen aan de haal ging. Aan het raam was een tafeltje
met twee stoeltjes vrij. Dat werd onze
uitkijkpost: vanaf deze positie konden we iedere beweging rond de entree van Brixx nauwlettend in de gaten houden.
Onze latte en ristretto rekende ik onmiddellijk af: als het moment daar zou zijn, dan konden we de zaak in alle rust halsoverkop verlaten.
Dat moment was er al rap.
Rond 12.30 uur zagen we een in het zwart geklede dame de
glazen deur van Brixx aan de
buitenkant afsluiten. Was het ons
ontgaan dat de dame daarvóór naar binnen was gegaan? We stonden toch scherp op
onze qui-vive ?! Hoe het ook zij: we
moesten er onmiddellijk op af!
Daar stonden we. Na enkele minuten ontwaarden we de
dame tussen de mensen op het trottoir. Ze liep rechtstreeks af op Brixx, een sleutelbos in de ene en een
AH-tasje in de andere hand: de dame van Brixx.
We legden haar onmiddellijk de penibele situatie voor. Begripvol en
gastvrij liet ze ons binnen. Behoedzaam draaide ze de voordeur in het
slot.
Daar waren we, in Brixx. In geur van leer.
Lieke liep monter en zelfverzekerd op de Chesterfield af waarvan zij dacht dat die
de hare was. In een vloek en een
zucht doorzocht ze deze grondig. De inhoud bleek slechts papier- en plastic
vulmateriaal. Een teleurstellende constatering. Heel even zakt de bodem onder
je voeten weg, maar al snel bood het alternatieve scenario grote troost.
‘Misschien staat er
nog een in de etalage’, opperde de winkeldame. Er werd daar van alles en in veel
kleuren geëtaleerd, maar geen Chesterfield.
Teleurgesteld, misschien zelfs wat wanhopig keken we elkaar
benauwd aan. Desondanks gaf Lieke de hoop niet op: ‘Ik loop nog even naar beneden.’
Zo gezegd. Zo gedaan.
Tussen tassen hing een Chesterfield
te pronken. Bij het openritsen van het zijvak
ervan slaakte Lieke bij het zien van slechts een klein stukje van het
groen-zwart-patroon: ‘Ik heb hem !’
Grote emotie, tranen van geluk, mijn spontane kus op de wang van de onbekende winkeldame en een innige, emotionele omhelzing tussen dochter en vader. Het was een intiem moment, die vroege maandagmiddag,
daar in Brixx.
Een uur later zette ik Lieke op de trein, de trein rechtstreeks
naar Schiphol, voor haar vlucht naar haar geliefde Thailand.
Die vlucht van Lufthansa
die zou ze niet
missen.
Ik haar wel, maar wel zonder zorgen.
