Iedere herfstvakantie bezoeken we Parijs.
Niet eerder deden we een rondvaart op de Seine. Daar moest het dan ook toch maar eens van komen.
Niet eerder deden we een rondvaart op de Seine. Daar moest het dan ook toch maar eens van komen.
We scheepten in bij de Pont
d’Alma, de brug waaronder de tunnel waarin Prinses Diana in 1997 jammerlijk te pletter werd gereden. Knullige en verweerde memorabilia getuigen van bewonderaars die deze plek, na al die jaren, onlangs maar weer eens aandeden.
Goed. De rondvaart.
Les Bateaux-Mouches.
Les Bateaux-Mouches.
Het was een warme dag. Hier en daar werd in Parijs 25 graden Celsius gemeten. We zaten dan ook met zijn allen op het open bovendek van de rondvaartboot.
Goed beschouwd voer deze niet rond. Dat doet deze bijvoorbeeld wel in Groningen of Amsterdam, maar de brede Seine, die dwarrelt wat van oost naar west door Parijs. Rondvaren is dan ook niet aan de orde. We gingen een paar kilometer heen én weer.
Sommige dingen vallen niet op, maar ineens, dan zijn ze er!
Een ferme man, sterk en gespierd in een vlot, oranje shirt. De riem van zijn fototoestel schuurt in zijn nek. Maar die kan veel verdragen. Naast hem zijn vrouw, een moslima in optima forma. Verfijnd en chic gekleed met veel bling-bling. Haar linker pols verraadde een haut-couture horloge van Pierre Balmain. De Samsung Galaxy Note hield haar voortdurend bezig.
Zo klein ze was, zo veel had ze te verbergen. Zoals gezegd deed ze dit in een geraffineerde stijl. Wat resteerden waren haar ogen die schuil gingen achter een zonnebril van Gucci: grote, bolle, bruingroene glazen.
Bepaalde insecten ogen zo.
Maar goed, ineens hield de dame haar boerka voor gezien. Achteloos wentelde ze deze dan ook weg.
En dan zit er van het een op het ander moment een andere vrouw.
Een ferme man, sterk en gespierd in een vlot, oranje shirt. De riem van zijn fototoestel schuurt in zijn nek. Maar die kan veel verdragen. Naast hem zijn vrouw, een moslima in optima forma. Verfijnd en chic gekleed met veel bling-bling. Haar linker pols verraadde een haut-couture horloge van Pierre Balmain. De Samsung Galaxy Note hield haar voortdurend bezig.
Zo klein ze was, zo veel had ze te verbergen. Zoals gezegd deed ze dit in een geraffineerde stijl. Wat resteerden waren haar ogen die schuil gingen achter een zonnebril van Gucci: grote, bolle, bruingroene glazen.
Bepaalde insecten ogen zo.
Maar goed, ineens hield de dame haar boerka voor gezien. Achteloos wentelde ze deze dan ook weg.
En dan zit er van het een op het ander moment een andere vrouw.
We wisten niet wat er van te denken, maar van enig vertoon van exhibitionisme, hardcore moslima's onwaardig, daar konden we de dame in kwestie niet van betichten.
