Gisteren vernam ik van de dood van Peter
van Straaten.Onlangs ontving hij voor de vijfde keer de Inkpotprijs, de prijs voor de beste
politieke tekening van het jaar. Naar zijn collega’s reageerde hij daar wat verontschuldigend op en wel met een tekening, waarmee hij stelde dat die zijn
allerlaatste zou zijn. En dat zou blijken.
Van Straaten was een voyeur van de Nederlandse alledaagsheid.
Met zwarte strepen en strakke lijnen wist hij met slechts een kroontjespen deze boeiend,
vrolijk, verdrietig en vilein te verbeelden. Kunst en cultuur, de witte boorden
en de obscure kanten van de zakenwereld, erotiek en porno, justitie en criminaliteit,
oplichters en managers, de relatie man-vrouw en iedere variant daarop, het
menselijk tekort en de saaie oppervlakkigheid van het leven, het kon allemaal niet
op. Genadeloos en met subtiele humor wist Van
Straaten deze te schetsen.
In 2014 schreef ik over hem: http://coenvanuhm.blogspot.nl/2014/07/peter-van-straaten.html
Vanaf 1993 word ik dagelijks plezierig geconfronteerd met zijn werk en
wel door Peter’s Zeurkalender, die
jaar in, jaar uit op de vensterbank van onze keuken ligt. Iedere dag een verrassing. Sommige met iets meer finesse dan de andere.Die koester ik en bewaar die dan ook.
Deze uit 2006 is misschien wel mijn liefste.
Een ontroerend adieu.
