Onlangs was ik een weekend in Lochem.
’s Avonds laat maakte ik een blokje om.
Het onrustig licht
van die nacht intrigeerde me.
Volle maan. De wolken zochten in vliedende vaart hun eindeloze bestemming. Dat gaf mooie beelden, de soort beelden die Carel Willink achteloos vanaf zijn magisch palet wist te schudden: onheil, beklemming en spanning.
Volle maan. De wolken zochten in vliedende vaart hun eindeloze bestemming. Dat gaf mooie beelden, de soort beelden die Carel Willink achteloos vanaf zijn magisch palet wist te schudden: onheil, beklemming en spanning.
Ik fotografeerde enkele villa’s. Goed beschouwd zouden
die foto’s maar zo de boekomslagen van een serie thrillers kunnen zijn.
Met die gedachte ging ik aan de haal.
Een anagram van mijn naam werd de auteur, de uiteenlopende
foto’s kregen sprekende titels en over de grafische kant van de zaak ontfermde mijn
dochter Marin zich. Ze koos voor het schreefloos lettertype Nobel uit de jaren '30, een ontwerp van Roos en De Goede.
Overigens werkt Marin al enkele jaren bij het kleine en bescheiden, maar zeer prestigieuze bureau Des Signes in Parijs. http://www.des-signes.fr/
Onderstaand ons resultaat.
Eerst een afzonderlijke omslag.
Dan twee trilogiën, alfabetisch op titel gepresenteerd.
In Questa Notte is overigens de Italiaanse editie van Die Nacht.
Overigens werkt Marin al enkele jaren bij het kleine en bescheiden, maar zeer prestigieuze bureau Des Signes in Parijs. http://www.des-signes.fr/
Onderstaand ons resultaat.
Eerst een afzonderlijke omslag.
Dan twee trilogiën, alfabetisch op titel gepresenteerd.
In Questa Notte is overigens de Italiaanse editie van Die Nacht.
Dreigend en vervreemdend, spannend en sinister, dat zijn die boeken.
Maar niet echt.
