In Bristol en Brighton, mooie Britse namen overigens, werd
de dood van The Iron Lady uitbundig gevierd.
Haar thatcherism leidde in de jaren
’80 met name daar tot massale rellen en gewelddadige onlusten.
Morrissey was de frontman van The Smiths, misschien wel de beste, meest verrassende band van de jaren ’80. Op zijn eerste solo-lp, Viva Hate (1988) horen we als slot het weemoedige Margaret on the Guillotine.
Wat slordig weergegeven, maar hier de tekst:
Niet beknopter dan 'Viva Hate' kan de strekking van het liedje worden samengevat.
Niet beknopter dan 'Viva Hate' kan de strekking van het liedje worden samengevat.
Haat wordt in traag parlando, akoestisch verpakt. Het werkwoord to
die krijgt telkens maar weer vocaal en muzikaal de enige nadruk.
In pizzicato werkt de violiste speels en in steeds maar hogere noten naar een climax totdat het tokkelend spel plots en abrupt wordt afgebroken door het geluid van een valbijl, metaal op metaal, een guillotine die het afdoende doet zoals het moet.
Venijnig vitriool.
https://www.youtube.com/watch?v=hsq3H_6XuFA
In pizzicato werkt de violiste speels en in steeds maar hogere noten naar een climax totdat het tokkelend spel plots en abrupt wordt afgebroken door het geluid van een valbijl, metaal op metaal, een guillotine die het afdoende doet zoals het moet.
Venijnig vitriool.
https://www.youtube.com/watch?v=hsq3H_6XuFA
