Het NNO programmeerde het 5e pianoconcert van
Beethoven, het Keizersconcert (1809). Hij schreef het toen hij al zo doof
was als een kwartel.
Stefan Asbury
dirigeert, Lucas Jussen soleert.
Lucas maakte ik bij
een eerdere gelegenheid samen met het NNO mee. Een sensationeel talent. Reden
om vanavond vooral maar weer van de partij te zijn.
Voilá.
Orkest en dirigent zijn er klaar voor. Dan komt Lucas met korte, vlotte pas, wat licht voorovergebogen, met gesteven, witte kraag en met fladderende,
zwarte zwaluwstaart op zijn vleugel aangelopen.
Heel even waanden we ons in de wereld van de ornithologie.
Ashbury en Jussen schudden elkaar de hand, wisselen
een blik van verstandhouding en met een wat aarzelend akkoord begint het pianoconcert,
dat vervolgens minutieus de partituur volgt. Lucas zit linksachter de dirigent. Deze heeft er tijdens het
concert letterlijk nauwelijks omkijken naar: Lucas lijkt met zijn verfijnde, lyrische toets het orkest vanzelf met zich mee te nemen. Ashbury oogt overbodig, maar het ontgaat ons wat hij hoort en
doet: het orkest in al zijn finesse dirigeren.
Ondertussen.
Lucas straalt een onbezorgde
jeugdigheid uit die je met vaderlijke bezorgdheid doet afvragen hoe hij vanavond nog thuis weet
te komen.
Na afloop staat het publiek massaal voor hem op, het buigt
als een knipmes en weet met het daverend applaus van geen ophouden. Als toegift worden we getrakteerd op een lyrische sonate,
een dromerig miniatuur, dat zich zachtjes aandient en troosteloos in
melancholie wegsterft.
Chopin? Misschien wel Fauré!
Ik wist het niet.
Na afloop trof ik in de wandelgangen de jonge virtuoos in
klein gezelschap. Een vrolijk korenblauw overhemd, hier en daar gelardeerd met horizontale gele streepjes had hij inmiddels voor de rok
omgewisseld. Van zijn grootse allure aan de vleugel resteerde een bescheiden, aangename
tiener. Met zijn coupe en blik deed
hij me denken aan Rob Bolland, zoals we
hem in al zijn frisse jeugdigheid links aantreffen op de hoes van de eerste lp
van Bolland & Bolland Florida.(1972).
Terzijde: Florida is
een vrijwel onbekende, maar een grote muzikale parel in de Nederlandse
pophistorie.
Het gezelschap rond Lucas
bleken zijn ouders en een vriendin. De ouders musiceren bij het Nederlands Philharmonisch Orkest. Die wisten dan ook meer te verhalen over de muzikale toegift.
Inderdaad: Fauré. Het
stuk is getiteld Sans Paroles # 2. Moeder twijfelde: misschien was het toch wel #3. Hoe dan ook, Sans Paroles is een meer dan treffende titel voor deze louter instrumentale
compositie.
En Lucas, die ging
mooi terug naar huis in de auto van zijn ouders. Op de achterbank.
Dit stelde me gerust.
