Alphonse

Een wat onhandige draai bij het binnenhalen van een wasdroogrekje vanaf een Frans balcon heeft vorige week mijn nek vastgezet. Dat brengt allerlei gevoeligheid rond de wervelkolom met zich mee. Een en ander straalt fijntjes uit naar de achterkant van de bovenbenen. Neurologisch allemaal simpel te verklaren. Maar wat heb je daar aan als je er mee zit.

De huisarts was alleen voor spoedgevallen aanspreekbaar. Van een dergelijke urgentie was bij mij echter geen sprake. Toen dacht ik aan Alphonse.

Alphonse is werkzaam in de paramedische hoek. Hij raadde me ooit aan me tot hem te wenden bij klachten rond de ruggengraat. Als bewegingswetenschapper beschikt hij over de vereiste kwalificaties.

Daar zat ik in zijn wachtkamer en ik verwonderde me over de stapels flyers, brochures en visitekaartjes die ik verspreid zag liggen op een centraal geplaatste tafel: het lezen van je eigen aura, podotherapie, transparante lichaamstherapie, bewustzijnsontwikkeling, de werkelijke fantasieën, yoga, dansmeditatie, yin en yang. 

Het kon allemaal niet op.

Onbedoeld was ik beland in de cryptische wereld van spiritualiteit en esoterie, een wereld die volstrekt de mijne niet is. Maar goed, voor dit moment was er geen weg meer terug.

Mijn gedachten gingen onwillekeurig naar een cartoon van Gummbah, waarin deze geheimzinnigdoenerij mooi en subtiel gelaagd wordt neergezet.

Goed.

Tijdens het telefoongesprek, waarbij ik deze afspraak maakte, zette ik Alphonse mijn klacht uiteen.  

‘Ik hoor kou en warmte’, was zijn eerste indruk. Onmiddellijk had ik kunnen bevroeden met een therapeut van doen te hebben die het met de wetenschappelijke aanpak niet zo nauw neemt. Ook in de behandelkamer bleek Alphonse aan een half woord meer dan voldoende te hebben. De folders in de wachtkamer verklaarden veel.

Vervolgens: het stellen van de diagnose. Mijn linker been omhoog, dan mijn rechter, en dit nogmaals. Voorts enkele varianten op deze exercitie. Dan rap de behandeltafel op: wat ferm gekraak en gedoe in uiteenlopende scenario’s. ‘Goed dat je duidelijk op de pijnprikkels reageert: dan doet het wat met je!’

Voilá.

'Je kunt hier pinnen!' zei Alphons vervolgens. Dat vond ik een ter zake doende opmerking.

Mijn zorgverzekering vergoedt in 2012 achttien behandelingen van een fysiotherapeut. Gratis en voor niks. Met praktijken als deze laat Menzis zich echter niet in. Maar het verlangen naar welbevinden ging met mij én met € 38, - aan de haal.

Dagelijks neem ik met de fiets het Trompbruggetje over het Verbindingskanaal, heen en weer. Het is een geliefde fiets- en loopverbinding tussen Groningen-Zuid en de binnenstad. Over de breedte van het bruggetje liggen brede dikke planken. De tijd en achterstallig onderhoud hebben het fietsen hierover tot een onplezierig gehobbel, geschok en geschud gemaakt.

Als ik nu het bruggetje passeer ga ik uit voorzorg snel van het zadel af: dan trilt het minder Spartaans naar de gevoelige rug. En het gaat meer en meer met minder fysiek ongemak. Hoe zal dat komen, vraag je je dan af.

Alphonse?

We zullen het nooit weten.