Daar zaten we dan. In de bus. Wachtend op de dingen die ons
te wachten stonden. Het was het begin-, maar ook het eindpunt van de
bus die eindeloos tussen Recco en Santa Margherita pendelt. Het duurde even voordat
deze aanstalten maakte voor vertrek. Niet erg. We zijn aan de
Italiaanse Riviera. Het dagelijks leven neemt er niet zo’n vaart. Dan ga je vanzelf
mee in die traditionele traagheid.
De airco van onze compacte stadsbus draaide op volle toeren.
Dan is wachten bij een buitentemperatuur van 37 graden een aangename weldaad. De
bus was er een van AnsaldoBreda, de Italiaanse
fabrikant van rollend materieel die enkele jaren geleden de Nederlandse
Spoorwegen meende te kunnen opzadelen met de Fyra. We herinneren ons dit fiasco. Onze bus deed het evenwel als
de beste.
Links van ons wachtten de mensen in de schaduw
die de arcades van het spoorwegviaduct hoog boven hun hoofd hen voor dat moment even had te
bieden.
De ruiten van onze bus waren voorzien van efficiënte zonwering. Dan ziet de wereld er plots anders uit.
De ruiten van onze bus waren voorzien van efficiënte zonwering. Dan ziet de wereld er plots anders uit.
