Eind april 2009 verbleven we in Rome. Het was onze eerste
kennismaking met de Eeuwige Stad.
Geschiedkundig en architectonisch allemaal reuze interessant, maar Parijs heeft, wat mij betreft, daaromtrent betere papieren.
Niettemin valt er in Rome veel te beleven. Nadat we het Pantheon hadden bezocht, een bouwkundig verbluffende
koepelconstructie, vervolgden we onze weg naar de volgende culturele attractie
die Rome ons te bieden had. Daarbij passeerden we een internetcafé. Tegenwoordig een gedateerd
verschijnsel, maar destijds een oase voor de immer onstilbare digitale dorst.
We moesten het daar dan ook maar even flink van nemen.
Toen we beiden goed en wel voor het beeldscherm zaten om
mail en overige na te lopen bleek onze dochter Ruth, toen vijftien jaar, zich over de
camera te hebben ontfermd. Vanaf de straat maakte ze deze foto.
We lezen het nieuws over de aanslag die een doorgedraaide, doldrieste
gast met een zwarte Suzuki Swift het in
Apeldoorn op de bus van het Koninklijk Huis had gemunt. De Oranjes kwamen er
genadig en zonder kleerscheuren van af, maar voor veel anderen pakte dit fataal en tragisch uit.
Schrik, verbijstering en ongeloof.
De foto zegt het.
De foto zegt het.
