Zorgplichtkeuringsfrequentie

Aan de zuidelijke singels van Stad staan circa 450 kastanjebomen. Ook elders staan deze volop. 

Sinds enkele jaren worden vele ervan aangetast door de kastanjeziekte, een parasitaire schimmelplaag die kan leiden tot spontane breuk van takken en zelfs meer dan dat. Een en ander vraagt om preventief knotten, terugsnoeien en desnoods om radicaal kappen. Dat gebeurt. 

Uit een dringende aanbeveling van een ecologisch bureau citeer ik het volgende:

'We adviseren dan ook alle kastanjes, die door de kastanjebloedingsziekte zijn aangetast, te plaatsen in de hoogste zorgplichtkeuringsfrequentie.'

In september 2014 nam ik deze foto aan de Noorderbinnensingel.

Maakte ik deze vandaag, dan was de linkerflank van de Volvo Amazon geheel in beeld geweest. 

De zorgplichtkeuringfrequentie kent fatale consequenties.

Vogels

Meer dan tien jaar geleden trof mijn partner in haar jaarlijks kerstpakket onder meer een mooie rode wijn aan, curieus verpakt in een strak en efficiënt vormgegeven nestkastje.

De wijn is op. Dat spreekt voor zich, maar het vogelhuisje, dat doet het nog steeds.

Aan de parallelweg van onze straat staan 36 flinke lindebomen. Aan het exemplaar recht tegenover ons huis hangt het wijnkistje. In de loop der jaren heb ik nog eens tien nestkastjes aan de lindes gespijkerd. Ieder jaar blijken deze rond de 60% nuttig te zijn gebruikt. Dat constateer ik bij de jaarlijkse schoonmaak in het voorjaar. Soms tref je treurigheid: kleine dode vogeltjes of niet uitgebroede eitjes verpakt in een warm nestje van veren, haren en takjes. Kennelijk niet meer door de dood van de moeder bevoorraad en gevoed. Onze wijk kent een kwalijk hoog kattengehalte.

Sommige huisjes worden door bonte spechten oneigenlijk gebruikt. Verknald is een kwalificatie die hier beter past. Rond de invliegopening roffelen ze ritmisch en systematisch met hun snavel. Met de resonantie die dit met zich meebrengt baken ze hun territorium grondig af. Het maakt niet uit: een vogelhuisje biedt vogels meer dan slechts het nestelen. Het faciliteert ook het functioneel vernielzuchtig gedrag van de grote bonte specht.

Die fles wijn bracht me tot amateuristisch vogelaar.

's Winters verras ik mijn gevederde vrienden in onze tuin met kruimels uit de lade van de broodsnijmachine van Albert Heijn en met vetbolletjes van de Action. Het geeft drukte en reuring dat het een aard heeft: mussen, koolmeesjes en merels vliegen af en aan. In het struweel voorzie ik de roodborstjes van havermoutvlokken. Met hun gehuppel en gescharrel bekoren zij mij het meest.

Deze winter hebben de vogels met z'n allen 36 vetbolletjes weggewerkt. De restanten ervan leveren een bont plaatje op.

De Groninger Gezinsbode is een huis-aan-huis-blad dat twee keer per week verschijnt. Ik verwonder me er iedere week over dat men dit altijd maar weer journalistiek en nieuwswaardig weet vol te schrijven. 

Het werd me duidelijk toen begin april 2010 een journalist van de Gezinsbode bij mij voor de deur stond. Mijn nestkastjes aan de Europaweg waren hem opgevallen. Stof voor een artikel, immers human interest. Een kort interview volgde al gauw, evenals de fotograaf.

Daar figureer je dan prominent op dinsdag 13 april 2010 in de headlines van een huis-aan-huis-blad. Het interview werd weergegeven op pagina 2 en 3. De inhoud ervan behelst feitelijk niet meer dan hetgeen hierboven uiteengezet. *)

Journalistiek is een breed genre, een waarin nonsens snel verwordt tot nieuws.







________________________________________________
*)

Woldhek

Een katern van de NRC van vorige week zaterdag kwam me onder ogen. Een morbide tekening van Siegfried Woldhek daarin was verpletterend.

Woldhek is een tekenaar van vogels en een nietsontziend cartoonist van politici en overige publieke figuren. Zijn stijl is scherp, treffend en effectief.

Naast stewardessen en stewards begroeten ook piloten en co-piloten vaak hun passagiers wanneer deze aan boord komen. Het is een warm welkom dat iedereen, en vooral degenen onder ons met vliegangst, veel vertrouwen in een goede afloop van de reis inboezemt. Bij aankomst op plaats van bestemming staan ze er ook weer, fier en trots: klus geklaard.

In haar heldere uiteenzetting in De Volkskrant van 15 februari 2014 stelt wiskundige Ionica Smeets dat vliegen statistisch veiliger is dan traplopen. Dit stelde me gerust.

Willem de Kleijnen, psycholoog en ex-piloot publiceerde in 2011 het boek Is vliegen gevaarlijker dan je denkt? Het is een bloedstollend relaas over de gevolgen van fysieke en psychische werkdruk en overbelasting onder piloten in de burgerluchtvaart. Een citaat: ‘Je bent als piloot een radertje in de complexe logistiek van een beursgenoteerde onderneming.’ 

De nonchalance waarmee Lufthansa kennis heeft genomen van de inhoud van het dossier van Lubitz illustreert deze onthutsende stelling.

Voortaan gebruik ik de trapleuning waarvoor deze is bedoeld en het welkom van de crew, dat ontvang ik met cynisme.

Morrissey

The Beatles worden beschouwd als de meest muzikale en innovatieve band uit de geschiedenis van de popmuziek. Dat zijn ze.

In de jaren ‘80 zette The Smiths zich inhoudelijk sterk en ferm af tegen de destijds platte, modieuze synthi-pop, waarmee die treurige muzikale jaren altijd zullen worden geassocieerd. The Smiths uit Manchester bestonden van 1982  tot 1987. Een zanger, een drummer, een bassist en gitarist. Dat is de afdoende bezetting. AlsThe Beatles. 

The Smiths maakte catchy en harmonieuze, goedgeschreven liedjes. Onbegrepen onmin tussen gitarist Johnny Marr en zanger Morrissey leidde vrij rap tot het einde van dit muzikaal avontuur. De twee andere bandleden, Joyce en Yourke, completeerden de band visueel  weliswaar tot een kwartet, maar in feite stonden beiden als studiomusici op de loonlijst. Mijn gedachten gaan naar Harrisson en Starr.

Morrissey ging in 1987 solo en bracht veel en prachtig werk uit. 

Met het art-work van The Smiths en ook van zijn solo-werk bemoeide Morrissey zich nadrukkelijk. Het was aan hem besteed: alle werden iconische hoezen. Het heeft me dan ook verwonderd dat de aankondiging van zijn optreden op 15 december 2014 in Groningen geen enkele subtiliteit en finesse vertoonde die zijn grafische kwaliteiten zo kenmerken. Het affiche oogde slordig, onverzorgd, kleurloos en goedkoop: een gehavende bromfiets, een amechtige hond en het baasje met een kluif.

Ik overwoog naar dit concert te gaan, maar de prijs voor de ticket, die zinde me niet. Het concert werd op het laatste nippertje afgeblazen. Een kwalijke ziekte velt Morrissey momenteel regelmatig.

Maar dan.

Op 16 maart 2015 vond het concert in De Oosterpoort alsnog plaats. Morrissey stelde als gebruikelijke voorwaarde dat op de dag van zijn aanwezigheid vlees noch vis in het cultuurcentrum aanwezig zouden zijn. Voorts dat er slechts veganistische etenswaren zouden worden geserveerd. Van een medewerker van De Oosterpoort vernam ik dat in de personeelsruimte een memootje was aangebracht waarop een mededeling van gelijke strekking: geen meegebrachte boterhammen met vleeswaren en vis op maandag 16 maart. Het is een potsierlijke eis van een principiële vegetariër en een bevlogen voorvechter voor de rechten van het dier.

Ronkende recensies over recente optredens elders deden me besluiten dit prijzige concert toch maar niet aan me voorbij te laten gaan.

Het begon met de vertoning op een groot scherm van enkele van Morrissey’s meest dierbare clips: Jefferson Airplane, The Ramones, Charles Aznavour, New York Dolls en Visage. Het was een verrassend en bont pallet, dat werd besloten met Queen Elisabeth die haar beide middelvingers provocerend omhoog priemt. De toon was gezet.

Na zijn wat narcistische introductie ‘I welcome myself to Groningen’ steekt hij overrompelend van wal met The Queen is Dead, een klassieker van The Smiths. Tussen vooral veel eigen nieuw werk passeert Meat is Murder. Hierbij vertoont hij gedetailleerde, gruwelijke beelden uit de dagelijkse praktijk van de bio-industrie. De Partij voor de Dieren zouden publicitair er wel raad mee weten.

De begeleidingsband staat er eigenlijk onopvallend bij, ondanks hun grijsblauw, nichterig matrozenpakje. In de liedjes die Morrissey van The Smiths ten gehore bracht miste je het zo heldere, sprankelende en melodische gitaarwerk van Johnny Marr. Toch had de band vanavond het totale oeuvre van The Smiths en Morrissey tot in de fijnste details in de vingers. Dit bleek met name in Everyday is Like Sunday, een wat traag, meeslepend, bombastisch en apocalyptisch liedje.

Morrissey was deze avond een opgewekte en elegante crooner, een gedreven rocker en een rustige, scherpzinnige ijdeltuit met een bravour, zelfmedelijden en zelfspot die hem maakt tot de figuur die hij bezong in This Charming Man (1985).

Deze avond, die mocht er wezen.

Resteert antwoord op de vraag waarom een veganist zijn hond een worst voorhoudt.