zondag 26 januari 2014

Winter 2014

Met een flink pak sneeuw en een gure, ijzige temperatuur werd Groningen vannacht door de winter gegijzeld. Het werd tijd. Winters laten zich niet achteloos passeren.

De mensen waren vanmorgen al rap in de straat gaande met ouderwetse, houten sleetjes, maar vooral met drukke kleuters die niet wisten wat ze zagen.

Maar ik wist het wel degelijk.
Slordige,verticale rechtlijnigheid in abstract tricolore.

Als men het beeld wat kantelt, dan wordt het ineens concreet.

Waarneming is visuele gymnastiek. 

zaterdag 25 januari 2014

Walzer

Ieder jaar programmeert het Noord Nederlands Orkest begin januari het Nieuwjaarsconcert, altijd een luchtig, niets-aan-de-hand iets, waarbij vooral dijenkletsers en wat ondeugende aria’s uit de operettewereld de boventoon voeren.

Maar men steekt steevast van wal met het Grönnens Laid. Wanneer de eerste noot van dit Groninger volkslied wordt ingezet, dan staat het voltallige publiek als vanzelf op en zingt het met trots en uit volle borst mee. Het is een klein moment dat me altijd raakt.

Het programma van vanavond biedt onder meer werk van Strauss jr., Kálmán en Léhar. Het is de wereld van de wals en de operette. Vooral in het Wenen van de fin-du-siècle was dit werk erg populair. De bürgerliche Geselschaft met haar preutse, schijnheilige Victoriaanse moraal werd daarin vaak op lichtzinnige en kluchtige wijze de maat genomen. Aan de andere kant stoffeerde deze muziek ook de pracht en praal van het Habsburgse Rijk.



Hoe lekker dit werk ook klinkt en swingt, Strauss jr minachtte zijn eigen muzikale bezigheden. Als beroep liet hij in zijn paspoort walsfabrikant noteren: een gewichtig industrieel. Desondanks geniet men na meer dan een eeuw, op de geëigende momenten, van zijn charmante composities.

De sopraan Jeanine de Bique betreedt onder enthousiast applaus het podium. Ze schudt de dirigent warm de hand, ze knikt minzaam naar het orkest en volgt het met ‘Heia, in den Bergen ist mein Heimatland’. Het is een mooie tekst, die aan de verbeelding niets te wensen over laat. Ogen dicht: Oostenrijk.

Jeanine de Bique is afkomstig uit Trinidad, een Zuid-Amerikaans land dat men eerder associeert met calypso, reggae en lichtzinnig carnaval, dan met het truttig, burgerlijk Weens genre. Het was dan ook een raar, wat vervreemdend gezicht deze dame dit typisch Midden-Europees repertoire uit de 19e eeuw bij dit Nieuwjaarsconcert te zien zingen. Bij bepaalde muziek passen slechts traditionele, vastgeroeste beelden. Ook hier. Het is niet anders en dat was me goed en wel duidelijk. Een foto bij een summier verslagje dat het huis-aan-huisblad De Groninger Gezinsbode aan dit concert besteedde illustreerde dit fraai. (Overigens zou ik als fotoredacteur er een gekozen hebben, waarbij de linkerhand van de violiste niet de oksel van De Blique kietelt.)



Het nam niet weg dat la Blique de Schwung und Erlebnis van het Wenen van toen feilloos wist te raken. 

Zo anachronistisch het leek, de avond klonk als een klok.