De president van de Hoge Raad, Geert Corstens, wees onlangs
(De Volkskrant, 5 februari 2013) op
de hoge werkdruk voor rechters. Deze zou tot ongelukken kunnen leiden. Welke, die liet hij in het ongewisse.
Deze angsthazerij herinnerde me aan de futiele zaak Juliette en Maureen, zoals op 11 januari 2012 en 30 mei 2012 hier uiteengezet: veel werk voor het OM én de rechtelijke macht om iets van niets.
Ik pak de draad op waar we op 30 mei 2012 waren gebleven.
Het hoger beroep in deze diende bij het Gerechtshof in Leeuwarden op vrijdag 23 juni 2012. Al weer lang geleden, maar dat doet er niet toe.
Vol goede moed reisden Martin, de advocaat van Maureen, en ik naar Leeuwarden. De Audi Break van zijn vrouw bleek een wat rommelige, maar gezellige huiskamer. Onderweg strooide Martin met vermakelijke anekdotes die tegen onderhavige juridische onbenulligheid aanleunen. De strekking luidde, dat je soms lange wegen moet bewandelen om uiteindelijk je gelijk te krijgen.
Daartoe reisden we dan ook af naar Leeuwarden.
Eenmaal bij de Rechtbank gearriveerd zag ik hoe het legaat, dat architect Abe Bonnema de Friese hofstad enkele jaren geleden naliet, Leeuwarden stedenbouwkundig fraai heeft verrijkt. Bonnema maakte de bouw van het nieuwe Fries Museum mogelijk onder voorwaarde dat dit zou worden gerealiseerd op het vlakke, saaie, grote, foeilelijke Zaailand, dat het centrum van Leeuwarden zo troosteloos maakt. Voor het ontwerp werd architect Hubert-Jan Henket gekozen. Wie anders? Henket heeft gevoel voor historie en context en daar bouwt hij zorgvuldig naar.
Het Zaailand lag er inmiddels al fraai bij.
Maureen meed deze zaak: de emoties die haar eerder bezoek
aan de kantonrechter opriepen waren haar meer dan genoeg. Haar moeder Margreet vertrok
eerder die dag op eigen gelegenheid naar Leeuwarden. Eerst winkelen met haar
zus: de voor de hand liggende combinatie van het nuttige en het aangename.
Gezeten in de plechtige hal van het Gerechtsgebouw wees de
dienstdoende bode me er overbodig op dat ik niet ter rechtszitting
zou worden toegelaten: de zaak betrof immers een minderjarige. Deze wordt altijd
achter gesloten deuren behandeld. De bode kweet zich nauwgezet van
zijn taak. Bij aanvang van de zitting verzocht Martin gemotiveerd het Hof of ik desondanks aanwezig zou mogen zijn. Na daartoe te hebben geraadkamerd verstrekte het Hof mij speciale toestemming om deze zitting als bijzondere aanwezige, in een
verder besloten zitting bij te wonen.
Daar zaten we in die statige zittingszaal: de advocaat-generaal, de openbaar aanklager, drie raadsheren, een griffier, Margreet, de advocaat en de bijzondere aanwezige.
Hoogte en breedte van de zittingszaal imponeerden. De gietijzeren ornamenten rondom het generfd en gelakt, donker houten meubilair droegen bij aan de voorname, haast sacrale uitstraling van deze Hofzaal. De krakende geluidsinstallatie, waarvan de advocaat-generaal zich bediende, deed daar echter flink afbreuk aan, evenals twee stuks wandlampen, als deel van een reeks van vijf achter hem, die het lieten afweten.
Tijdens de zitting constateerde de advocaat-generaal in zijn requisitoir dat Maureen zich destijds, in weerwil van de verklaring van de verbalisant, zich niet achter het verbodsbord bij de Groninger School Vereniging bevond. Omdat er geen sporen van braak waren aangetroffen blijkt deze ambtsedige verklaring pertinent onjuist. Vertaald in gewone mensentaal: de agent loog.
Die verbodsbordjes achter de ramen hangen er waarschijnlijk om inbrekers er nog eens extra op te attenderen dat zij zich niet zonder instemming in de school mogen begeven,stelde de advocaat-generaal wat cynisch.
De toon was gezet.
Op zijn beurt ging Martin nader in op de functie van hekwerk rond een schoolplein. Hij stelde dat een hek in het algemeen een erfgrensafscheiding markeert die vooral is bedoeld om personen daar buiten te houden. Een hek rond een schoolplein is er geplaatst om de spelende kinderen juist daar binnen te houden. De advocaat-generaal liet even zijn gedachten gaan om vervolgens op te merken dat zijn eigen tuinhek ook geen buiten-houd-functie heeft. Het is niet meer dan een grensbepaling. Mijn en dijn.
Rond hekwerk kreeg Martin er geen genoeg van. Hij had er duidelijk zin in.
Naast het feit dat een hek territoria kadastraal markeert, heeft het binnen de wereld van de veehouderij een andere functie: als een toevallend hek wordt geopend valt het vanzelf in vergrendeling dicht. De dieren kunnen er niet uit. Kinderboerderijen plaatsen rond het kleinvee ook vaak iets dergelijks. Hekwerk rond speelplaatsen op basisscholen heeft eveneens een toevallende functie: het houdt de kinderen binnen de perken. Als daar ’s avonds nog wat jonge tieners vertoeven: soit.
Het was een korte, plezierige zitting, waarin ernst en luim niet voor elkaar onder deden.Martin en ik reden daarna opgewekt terug naar Groningen. De hardnekkige file rond het Vrijheidsplein aldaar deed daar niets aan af.
Twee weken later volgde de uitspraak van het Gerechtshof Leeuwarden: vrijspraak. Niet gemotiveerd. Zo gaat dat in hoger beroep. Hoe dan ook, we vernamen deze vanzelfsprekend met veel genoegen.
Resumé.
Deze zaak heeft de staat minstens 14 keer meer gekost dan de € 240, - die ze inde van de acht ouders die de bekeuring destijds klakkeloos hebben betaald. Tijd en geld zijn gestoken en verkwist in een zaak die vanaf het allereerste moment ridicuul was.
Geen enkele van de daarbij verantwoordelijken heeft zich afgevraagd of men met het voornemen tot vervolging wel juist zat: niet de verbalisant, noch zijn collega, noch de parketsecretaris die deze zaak beoordeelt om deze vervolgens de Officier van Justitie voor te leggen. Ook deze laatste, die vóór de zitting bij de kantonrechter nog door Martin werd bijgepraat over de eerdere vrijspraak in de identieke zaak van Juliette, volhardde in vervolging. En evenmin de kantonrechter die verbalisant nader had gevraagd over zijn dubieuze proces-verbaal. De agent bleek er een deugdelijk verhaal van te kunnen maken, waarmee hij in de kantonrechter een luisterend oor vond. Vervolgens kon deze daarmee goed uit de voeten: Maureen werd dan ook door hem ‘met de hakken over de sloot’ (sic) veroordeeld.
Wettig en overtuigend was het allemaal niet. Dan rest de gang naar Leeuwarden.
Deze is hierboven geschetst.
Corstens moest eens weten.
