Na twee zittingstermijnen van vier jaar treedt Barack Obama in januari
2017 grondwettelijk af als President van de Verenigde Staten. Voor de
verkiezing van # 45 op 8 november houden we ons hart vast.
In zijn illustere retorica verpakte Obama bevlogen zijn ideologie. Nooit
hoorden we een krachtiger verkiezingsmotto dan Yes, we can. Desondanks heeft hij zijn hooggegrepen politieke ambities niet kunnen waarmaken: ‘…..want tussen droom
en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren….’ Ik citeer Willem Elsschot uit zijn gedicht Het Huwelijk (1934).
De zorg die hij als president van Amerika op zich nam zien we treffend
verbeeld op een foto die in 1992 in Kenia is geschoten. Kenia, het land van
zijn vader, een vader die hij nooit heeft gekend.
Het is een vreemde foto, een hele vreemde foto. De emoties die we zien,
die stroken niet. Op de rechter zij van Barack zien we drie handen, waarvan twee zich ferm
aan hem vastklemmen. Zijn rechter elleboog maakt een hoek van negentig graden, een
hoek die een nuchtere kordaatheid uitstraalt. Het is een houding die haaks
staat op de gepassioneerde wijze waarmee Michelle hebberig van hem bezit neemt
en waarbij ze met één oog schalks de camera weet te vinden. Barack oogt ongemakkelijk.
In zorgelijke gedachten elders.
We bevinden ons aan de rand van een sloppenwijk van Nairobi, een stad
die zich destijds fors en modern uitbreidde. Links van Obama zien we een heldere,
witte woontoren. De moderne tijd rukt genadeloos op. Dat mag duidelijk zijn. Maar hun eigen
wereld is er een van rommelige bouwwerkjes met blikken daken en een waar houten
palen de elektriciteitsdraden dragen.
Daar staan ze te staan, tussen twee Volkswagens en een Peugeot 204 links
en een 404 rechts.
Ik trof een foto van Georges Pompidou uit 1969, waarop hij over het
grindpad van zijn buitenverblijf in Orvilliers
schuifelt.
De foto zien is het knisperen van het tuinpad horen. Handen in de broekzak
met een kort, dun en flodderig colbert. Statuur zonder stijl. De roep van een
vogel vraagt zijn aandacht. Of wellicht die van een maîtresse. Misschien wel de roep van beide.
Ach, waarom zouden we het willen weten?
Links een 204, rechts een 404. Zo gaat dat kennelijk; bij
presidenten.
