Brixx

Lieke, mijn oudste dochter, zou maandag jl. om 18.30 uur vanaf Schiphol naar Thailand vertrekken, haar geliefde land, het land van haar geliefde.

Zondagavond checkte ze voor deze vlucht on line in. Bij de vraag naar haar paspoortnummer bleef ze het antwoord schuldig: het paspoort bleek spoorloos. Lieke had haar reisdocumenten zorgvuldig opgeborgen in een klein etuitje met groen-zwart kleurpatroon. Maar waar was het? De inmiddels volgepakte koffer werd binnenstebuiten gekeerd, tafellades werden nagelopen en de vuilnis werd grondig nageplozen. Dit alles leverde niets op.

Wat te doen ?

Google als alomvattende vraagbaak bood veel, misschien wel te veel. Bomen en bos. Het feitelijke probleem werd daarmee veel groter dan dat het goedbeschouwd was.

Uiteindelijk gingen we moedeloos naar bed en sliepen in, in diepe onrust.

Lieke had van ons nog een verjaarscadeau te goed. Ze koos voor een nieuwe reistas, waarin laptop, documenten en overige zaken voor een reis als deze compact en veilig kunnen worden opgeborgen. Bij tassenspeciaalzaak Brixx aan het A-Kerkhof leek de Chesterfield daartoe erg geschikt: een royale rundleren handtas met veel vakjes, ritsjes en ruimte. Eenmaal thuis probeerde ze de tas uit: de inhoud van haar versleten tas verhuisde naar de Chesterfield. Alles paste, maar de gewichtsverdeling bleek niet naar wens. Misschien was een rugzakje toch beter.

Derhalve weer naar Brixx. Het werd inderdaad de rugzak.

Terug naar de paniek van zondagavond. Uiteenlopende varianten waarbij het paspoort spoorloos kon geraken lieten we de revue passeren. Alledaagsheid ontneemt soms de herinnering aan een routinematig handeling: ‘Misschien zit deze nog in het zijvakje van de tas die ik éérst bij Brixx kocht,‘ suggereerde Lieke curieus.

Het gaf ons allen te denken.

De maandag is een dag waarop ambtenarij en middenstand in alle rust hun werkweek beginnen. Om 13.00 uur schuiven de loketten traag omhoog, te zelfde tijd openen de winkels hun deuren. Het is een merkwaardige, Hollandse traditie. Zowel de gemeente Groningen als Brixx bleven dan ook tot 13.00 uur onbereikbaar, ook voor de dringende vragen waarvoor wij ons gesteld zagen.

Inmiddels nam Lieke die morgen contact op met de Marechaussee Schiphol. Een vriendelijke functionaris stond haar geduldig en begripvol te woord. Hij wist haar al gauw gerust te stellen: een noodpaspoort kon diezelfde dag worden aangemaakt. Resteerde het visum dat Lieke eerder die week bij de Ambassade van Thailand in haar paspoort in maar liefst drie kleuren kreeg gestempeld. Telefonisch noch via mail was deze Ambassade die morgen bereikbaar. Soit. Dan maar een verblijfsaanvraag bij aankomst in Thailand.

De onoverkomelijk ogende problemen die zich zondagavond aandienden bleken binnen een etmaal gereduceerd tot een simpel te nemen hindernis. Het stelde ons gerust, maar de nervositeit werd er niet minder om.

Rond 12.00 uur plaatsten we de koffer van Lieke in de kofferbak (waar anders?) van de auto. En ook haar nieuwe rugzak. Dan staat dat alvast klaar. Vervolgens namen we de fiets naar het A-Kerkhof: Brixx.

En daar stonden we met ons beiden, die late maandagmorgen, turend door de glazen pui van een gesloten, onverlichte tassenwinkel.

‘Daar links, daar staat die!’ constateerde Lieke samenzweerderig. Een geruststelling: de Chesterfield die ze zaterdag had verruild voor de rugzak was kennelijk nog niet verkocht. Stel je voor! Daarin bevindt zich waarschijnlijk het groen-zwarte etui.

Het zou nog drie kwartier duren voordat Brixx de deur zou openen. We kozen voor een strategische plek. Iets verderop aan de overzijde bevindt zich Doppio, een koffiezaak die de laatste jaren met mooie kwaliteitsprijzen aan de haal ging. Aan het raam was een tafeltje met twee stoeltjes vrij. Dat werd onze uitkijkpost: vanaf deze positie konden we iedere beweging rond de entree van Brixx nauwlettend in de gaten houden. Onze latte en ristretto rekende ik onmiddellijk af: als het moment daar zou zijn, dan konden we de zaak in alle rust halsoverkop verlaten. 

Dat moment was er al rap.

Rond 12.30 uur zagen we een in het zwart geklede dame de glazen deur van Brixx aan de buitenkant afsluiten. Was het ons ontgaan dat de dame daarvóór naar binnen was gegaan? We stonden toch scherp op onze qui-vive ?! Hoe het ook zij: we moesten er onmiddellijk op af!

Daar stonden we. Na enkele minuten ontwaarden we de dame tussen de mensen op het trottoir. Ze liep rechtstreeks af op Brixx, een sleutelbos in de ene en een AH-tasje in de andere hand: de dame van Brixx. We legden haar onmiddellijk de penibele situatie voor. Begripvol en gastvrij liet ze ons binnen. Behoedzaam draaide ze de voordeur in het slot.

Daar waren we, in Brixx. In geur van leer.

Lieke liep monter en zelfverzekerd op de Chesterfield af waarvan zij dacht dat die de hare was. In een vloek en een zucht doorzocht ze deze grondig. De inhoud bleek slechts papier- en plastic vulmateriaal. Een teleurstellende constatering. Heel even zakt de bodem onder je voeten weg, maar al snel bood het alternatieve scenario grote troost.

‘Misschien staat er nog een in de etalage’, opperde de winkeldame. Er werd daar van alles en in veel kleuren geëtaleerd, maar geen Chesterfield.

Teleurgesteld, misschien zelfs wat wanhopig keken we elkaar benauwd aan. Desondanks gaf Lieke de hoop niet op: ‘Ik loop nog even naar beneden.’

Zo gezegd. Zo gedaan.

Tussen tassen hing een Chesterfield te pronken. Bij het openritsen van het  zijvak ervan slaakte Lieke bij het zien van slechts een klein stukje van het groen-zwart-patroon: ‘Ik heb hem !’

Grote emotie, tranen van geluk, mijn spontane kus op de wang van de onbekende winkeldame en een innige, emotionele  omhelzing tussen dochter en vader. Het was een intiem moment, die vroege maandagmiddag, daar in Brixx.

Een uur later zette ik Lieke op de trein, de trein rechtstreeks naar Schiphol, voor haar vlucht naar haar geliefde Thailand.

Die vlucht van Lufthansa die zou ze niet missen.

Ik haar wel, maar wel zonder zorgen.